شبکه اجتهاد اجتهاد و اصول فقه, حکومت و قانون, اقتصاد و بازار, عبادات و مناسک, فرهنگ و ارتباطات, خانواده و سلامت
یکی از میراث ارجمند به‌جا مانده از استاد شهید آیت‌الله سید محمدباقر صدر، نامه‌های پرتعداد وی به شاگردان و شخصیت‌های علمی و سیاسی است. این نامه‌ها افزون بر جنبه‌های علمی و سیاسی، در درون خود بیان‌گر جایگاه و نقش اشخاص در وضعیت حوزوی و اجتماعی وقت است.
به گزارش شبکه اجتهاد، به بهانه درگذشت استاد سید نورالدین حسینی اشکوری بخشی از نامه‌های استاد شهید آیت‌الله سید محمدباقر صدر به ایشان در ادامه می‌آید. این نامه‌ها سرشار از عواطف و احساسات بی‌نظیر و آکنده از تعابیری است که جایگاه آن مرحوم را در نزد استاد به نمایش می‌گذارد.
دو نامه برگزیده زیر در ذی‌الحجه ۱۳۹۵ و محرم ۱۳۹۶ق نوشته شده‌اند. چهار سال پیش از این تاریخ آیت‌الله اشکوری از سوی رژیم بعث عراق به ایران رانده شده و دیگر امکان بازگشت به عراق و دیدار با استاد خود را نیافته بود و از این رو تنها راه ارتباطی این استاد و شاگرد به نامه‌هایی محدود می‌شد که از طریق افراد کاملاً مطمئن میان ایشان ردوبدل می‌گشت.
بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
به عزیز بزرگوار و تکیه‌گاه پاک و پیراسته و باوفایم، سید اشکوری که خدا با چشمان همیشه‌بیدارش حفظش کند.
السلام علیکم و رحمه‌الله وبرکاته
من در حالی این چند خط را برایت می‌نویسم که هنوز هم که هنوز است داغ فراقمان تمام جانم را فراگرفته است و هنوز آن لحظه‌ای که در روز پنجشنبه با من خداحافظی کردی و پس از آن یکدیگر را ندیدیم، پیش چشمم است. آن روز خیال نمی‌کردم که در پی آن لحظه، چنین فراق طولانی و رنج جانکاهی روی خواهد داد، اما در هر حال خدا را شکر می‌کنیم و از او می‌خواهیم که بار دیگر ما را گرد هم آورد و لطف و سکینه و برکاتش را که بدان‌ها عادت کرده‌ایم، بر همه با ارزانی بدارد.
به مناسبت سفر خانواده به قم، به علویه سپردم که شخصاً به شهر محل استقرار شما [قزوین] سفر کند تا بتواند مستقیماً از وضعیت سلامتی و عافیت شما مطلع شود و نفحات خوش اخبار شما را برای من بیاورد.
حرسکم الله و رعاکم
والسلام علیکم و رحمه‌الله وبرکاته.
شهید صدر پس از بازگشت همسرش، علویه ام‌جعفر (فاطمه صدر، خواهر امام موسی صدر) به عراق و اطلاع از وضعیت آیت‌الله اشکوری نامه‌ای دیگر به او می‌نویسد که شامل موضوعات گوناگونی از قبیل اقدامات ایشان در حوزه نجف است. در بخش‌هایی از این نامه آمده است:
«عزیز بزرگوار، ابومحمد! یار و تکیه‌گاه و پشتوانه‌ام که خدا او را از من نگیرد.
السلام علیکم و رحمه‌الله و برکاته
سلامی به وسعت اشتیاقی که این پدرت به دیدار تو دارد
علویه که اخیراً به محضر عزیز شما رسیده بود، نامه‌ات را به من رساند. نفحات خوش مهرورزی را از آن سطور استشمام کردم؛ از آن کلمات پراکنده در نامه و قطره‌های اشکی که بر روی آن جامانده بود و شعله‌های وفاداری فرزندی مخلص را نشان می‌داد؛ از آن احساسات منعکس در نامه که امتداد تاریخی است که این پدر و فرزندانش با همه سختی‌ها و خوشی‌هایش و با همه تنگنا‌ها و راحتی‌هایش با هم گذرانده‌ایم. این تاریخ همیشه خاطراتش را مثل سیل به جان من می‌ریزد و تو همواره در این خاطرات مانند ستاره درخشانی هستی که در شرافت و وفا و فداکاری دائماً و چون ضرب‌المثل به یاد می‌آیی.
حال من خوب است و گلایه خاصی نیست و در غصه‌های عمومی هم به خدا پناه می‌بریم ولاحول ولاقوه الا بالله.
همه دوستان و برادرانی که اینجا مانده‌اند هم خوبند. خداراشکر سید [محمود] هاشمی [شاهرودی] رشد علمی چشمگیر و فوق‌العاده‌ای دارد و [شهید] سید محمدعلی [حائری] هم رشد علمی خوبی را پشت سر می‌گذارد…
همراه با این نامه، نامه دیگری را برای شما می‌فرستم که یک هفته پیش برای ابوجواد [سید کاظم حائری] فرستاده بودم. لطفاً این نامه را بخوان و سپس نابودش کن. هدف این است که شما به‌طور خاص و بدون اینکه معلوم شود، از مضمون نامه مطلع باشید تا اگر ابوجواد با شما مشورت کرد کاملاً جزئیات نامه‌ای را که من برایش نوشتم، بدانید. درهرحال آنچه من نوشتم نظر و پیشنهادی است که ممکن است من به‌دلیل اینکه از همه مسائل آنجا اطلاع ندارم، در برخی از جوانب آن اشتباه کرده باشم. لطفاً شما مجموع نظرات خودتان را برای من بنویسید و با یکی از لبنانی‌هایی که شیخ طراد معرفی می‌کند برای من بفرستید.
بچه‌های عزیزتان، به‌خصوص محمد را که ان‌شاءالله الآن جوانی برازنده شده است از طرف من ببوسید.
سلام مرا به سایر فرزندانم و دوستان برسانید.
والسلام علیکم و رحمه‌الله و برکاته.
شایان ذکر است استاد سید نورالدین حسینی اشکوری، در سوم اردیبهشت سال جاری دار فانی را وداع گفت. وی شاگرد و وکیل حضرات آیات عظام سید محسن حکیم، ابوالقاسم خویی، محمدباقر صدر و امام خمینی و نیز نماینده مقام معظم رهبری در سوریه و نماینده آیت‌الله سید کاظم حائری در عراق بود.
