شبکه اجتهاد اجتهاد و اصول فقه, حکومت و قانون, اقتصاد و بازار, عبادات و مناسک, فرهنگ و ارتباطات, خانواده و سلامت
اشاره: جمعی از مداحان و شاعران اهلبیت علیهم‌السلام در آستانه خجسته سالروز ولادت با سعادت حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها با رهبر انقلاب اسلامی دیدار کردند. معظم‌له در بخشی از سخنان خود در این دیدار تاکید کردند: مدّاحی اهل بیت علیهم‌السلام میراث ماست، میراث شیعه است. بله، معلوم نیست که کمیت و دعبل و سید حمیری مثلاً با آهنگ می‌خواندند، اما شعر می‌گفتند و شعر می‌خواندند و معارف اهل بیت را منتشر می‌کردند. شما مداحان آمدید این را تبدیل کردید به یک هنر مرکّب. مدّاحی امروز یک هنر ترکیبی است. هنر است؛ یعنی زیبایی است. هم زیبایی است، هم زیباسازی است. شما چند هنر را با هم جمع کردید، مجموع اینها می‌شود مدّاحی. صدای خوش، شعر خوب، بعد آهنگ خوب. مجید محمد زمانی، پژوهشگر حوزه رسانه و افکار عمومی طی یادداشتی درباره پیوند مداحی با موسیقی می‌نویسد.
شبکه اجتهاد: صرف وجود جذابیت در هنری، توجیه گر حکم جواز تولید و ترویج آن هنر نمی‌گردد. جهت بررسی فقهی حرمت یا حلیت تولید و عرضه قطعات مرکب از مداحی با موسیقی باید سه عامل مخاطب، مداح و فضای مداحی مورد تحلیل قرار گیرد
ائمه اطهار (علیهم‌السلام) در طول حیات با برکت خود به تجلیل جایگاه مداحی، به عنوان رسانه‌ای مهم برای انتقال معارف و مناقب اهل بیت، پرداخته اند. امام صادق (ع) در روایتی در مورد ثواب روضه خوانی و در تجلیل مقام مداحی در عزای سید الشهدا (ع) فرموده‌اند:
اى اباهارون! کسى که درباره امام حسین (علیه‌السلام) شعرى بگوید، گریه کند و ده نفر را بگریاند، براى همه بهشت را می‌نویسند و کسى که درباره امام حسین (علیه‌السلام) شعرى بخواند و گریه کند و پنج نفر را بگریاند، براى آنها بهشت را می‌نویسند؛ و کسى که امام حسین (علیه‌السلام) را نزد او یاد کنند واز چشمان او باندازه پر مگسى اشک خارج شود، ثواب او به عهده خداى عزوجل بوده و براى او به کمتر از بهشت راضى نمى‌شود.
مداحی، به عنوان هنر ستایشگری اهل بیت عصمت و طهارت سلام الله علیهم اجمعین، در سده‌های مختلف تاریخ تمدن اسلامی، مورد توجه فرق اسلامی بوده است. در طول این قرون، اگرچه برخی از گروه‌‌هاجاهلانه یا خائنانه گاهی موجب انحراف محتوا یا قالب این هنر اصیل از مسیر صحیح آن شده اند، اما ارتباط مجالس اهل بیت با عالمان دینی و فقه جعفری، موجب جبران و اصلاح این انحرافات شده است، به طوری که می‌توان گفت اصول کلی مداحی اسلامی با در نظر گرفتن اقتضائات و نیازهای روز مخاطبین جامعه اسلامی، به دوران انقلاب اسلامی منتقل شده و اکنون وظیفه ماست تا از این میراث ارزشمند مراقب نموده و بدون انحراف، آن را به نسل آینده انتقال دهیم.
در عصر حاضر با ظهور مدرنیته و تحول در ساختارهای ارتباطی و رسانه‌ای، هنر مداحی دست خوش تحولاتی متفاوت قرار گرفته است. از جمله تحولات سال‌های اخیر می‌توان به استفاده برخی از مادحین از فضای استدیو برای خواندن و یا ترکیب آلات موسیقی با صدای مداحی جهت ساخت تولیدات هنری اشاره کرد. این تولیدات گاهی شامل ترکیب آلات موسیقی و ادعیه نیز شده که حتی از رسانه ملی نیز پخش می‌گردند.
برخی از طرفداران این پدیده جدید، با اشاره به جذابیت این تولیدات رسانه‌ای جهت هدایت نسل جوان، ساخت این تولیدات را بلااشکال دانسته‌اند؛ اما باید دانست صرف وجود جذابیت هنری برای تبلیغ، حکم جواز برای تولید و ترویج را توجیه نمی‌سازد. بلکه باید ابتدا بررسی کرد که آیا اصلا شریعت استفاده از این وسیله را برای تبلیغ معارف اهل بیت مجاز دانسته است یا نه؟ از این رو نیازمند بررسی دقیق در ترازوی فقه هستیم؛ بنابراین سوالی که در اینجا مطرح می‌شود این است که تولید و پخش این محصولات هنری-رسانه‌ای که از ترکیب مداحی و آلات موسیقی ساخته می‌شود، دارای چه حکمی از منظر فقهی است؟
نگاهی به حکم اولیه مداحی
در ابتدا باید گفت با بررسی روایات پر شمار، حکم اولی هنر در فقه اسلامی در نگاهی جامع و فارغ از تعینات، استحباب است و گاه تا وجوب نیز این حکم ادامه می‌باید و در هیچ یک از عناوین پنج گانه (شعر، نقاشی، مجسمه سازی، غنا و موسیقی) که در فقه بحث می‌شود، حرمت به خود عنوان هنر تعلق نگرفته بلکه عنوان ثانویه‌‌ی حرمت، یا واسطه عروض بر هنر است یا واسطه در ثبوت(علیدوست، ۱۳۹۴)؛ بنابراین مداحی به عنوان هنر ستایشگری اهل بیت، دارای حکم استحباب و یا وجوب است، مگر آنکه به واسطه‌ای از این حکم خارج گردد.
باید دانست ملاک در تعلق حکم حرمت برای یک هنر، اضلال مخاطب عن سبیل الله است، یعنی هر هنری خواه سخنرانی باشید یا مداحی و یا حتی حرف زدن معمولی اگر موجب اضلال و گمراهی مخاطب از مسیر حق شود، حرام می‌گردد (خامنه‌ای، ۱۳۹۸، ص ۲۵۳). حال سوالی که باید مورد تحلیل قرار گیرد آن است که آیا عارض شدن آلات موسیقی بر مداحی و ساخت یک قطعه هنری نظیر کلیپ از آن، موجب ایجاد اثر اضلال در مخاطبین به واسطه شنیدن یا دیدن آن تولیدات می‌گردد یا نه؟
باید توجه کرد تاثیرات ناشی از یک پدیده‌‌ی هنری یا محتوای رسانه‌ای، ناشی از تعامل سه عامل موضوع هنری(شامل محتوا و فرم)، مخاطب و محیط مواجهه است. از برآیند و خروجی تعامل این سه عامل، تاثیر ضلالت یا هدایت بر مخاطب شکل می‌گیرد. اگر برآیند این تعامل موجب اضلال شناختی، گرایشی، حسی یا رفتاری مخاطب نگردد، ساخت و تولید این پدیده‌‌ی هنری یا رسانه‌ای بلا اشکال است، اما اگر برآیند این تعامل موجب ضلالت مخاطب گردد، تولید این آثار هنری یا رسانه‌ای جایز نمی‌باشد.
موضوع هنر مداحی ترکیبی از سه عامل شعر، سبک (کیفیت، ادا و شعر) و مداح است. اگر هر یک از شعر یا سبک یا خود مداح موجب انحراف و ضلالت شناختی، گرایشی، حسی یا رفتاری مستمعین گردد، این نوع مداحی حرام می‌گردد. به طور مثال خواندن شعر غلو آمیز در مورد مناقب اهل بیت یا استفاده از سبک‌های ترانه‌ای مورد استفاده در مجالس معصیت و یا خواندن مداحی که مقید به آداب ظاهری شریعت نیست، موجب اضلال مخاطب و موجب حرمت این نوع مداحی می‌گردد.
رهبر معظم انقلاب پیرامون سهم شخصیت اخلاقی مداح در تاثیرگذاری هنر مداحی بر مخاطب می‌فرمایند:
عزیزان من! مردم از صدای شما خوششان می‌آید، از شعر شما لذت می‌برند، از اجرای شما – چه در مدحتان، چه در مصیبتتان – دلهایشان تکان میخورد و اشک میریزند؛ اما به خود شما هم نگاه میکنند. اگر شما از لحاظ اخلاق، از لحاظ تدین، از لحاظ عفت، نمود تحسین‌آوری داشتید، همه‌ی آنچه را که عرض کردیم، به صورت مضاعف در مردم اثر خواهد کرد؛ اما اگر خدای نکرده بعکس شد؛ مردم نشانه‌ی تزلزل اخلاقی، نشانه‌ی عقب‌ماندگی از لحاظ اخلاق و رفتار و خدای نکرده عفت و این چیزها مشاهده کنند، اثر این هنرها و زیبائی‌هائی که در کار شما هست، از بین خواهد رفت؛ این را مراقب باشید. شما کسانی که در عرصه‌ی دین و معرفت و امور الهی دارید کار میکنید، خیلی باید مراقب باشید؛ مراقب اخلاق، مراقب پاکی زبان، پاکی دامان، پاکی دل، پاکی دست. خدای متعال به شما کمک کند(۱۱/۲/۱۳۹۲)
در کنار موضوع هنر مداحی، ویژگی‌های مخاطب و محیط مداحی نیز در کیفیت تاثیر مداحی مورد اهمیت است. به طور مثال سطح علمی یا فرهنگی مخاطب می‌تواند یک شعری را به گونه‌ای متفاوت فهم و تفسیر نماید و یا مضامین اشعار مداحی، در محیط هیئات و یا خارج از آن محیط، به گونه‌ای متفاوت تفسیر و برداشت می‌گردد؛ بنابراین برای تاثیرگذاری صحیح هنر مداحی باید سه عامل موضوع مداحی، مخاطب و محیط(یا فضای) مداحی مورد توجه قرار گیرد.
با ذکر این مقدمات، در ادامه جهت بررسی فقهی حرمت یا حلیت تولید و پخش محصولات هنری مرکب از مداحی با آلات موسیقی، به بیان برخی ادله می‌پردازیم:
انحراف در تربیت عواطف و ذائقه حسی و ایجاد گرایش به فرهنگ غربی در میان مخاطبین
در روایتی نبی اکرم می‌فرماید: اِقْرَءُوا اَلْقُرْآنَ بِأَلْحَانِ اَلْعَرَبِ وَ أَصْوَاتِهَا وَ إِیَّاکُمْ وَ لُحُونَ أَهْلِ اَلْفِسْقِ وَ أَهْلِ اَلْکَبَائِرِ فَإِنَّهُ سَیَجِیءُ مِنْ بَعْدِی أَقْوَامٌ یُرَجِّعُونَ اَلْقُرْآنَ تَرْجِیعَ اَلْغِنَاءِ وَ اَلنَّوْحِ وَ اَلرَّهْبَانِیَّهِ لاَ یَجُوزُ تَرَاقِیَهُمْ قُلُوبُهُمْ مَقْلُوبَهٌ وَ قُلُوبُ مَنْ یُعْجِبُهُ شَأْنُهُمْ. [۲]
قرآن را با لحنها و آوازهاى عرب بخوانید و از لحنِ بدکاران و اهل گناهان کبیره دورى کنید زیرا که پس از من مردمانى آیند که قرآن را چون خوانندگى و نوحه‌خوانى و رهبان مآبى در حنجره بچرخانند و از گلوگاه آنان نگذرد، دلشان وارونه است و دل هر که از آنها خوشش آید هم وارونه است. اصول کافى(ترجمه کمره اى; ج ۶ ص ۴۲۹)
با توجه به دلالت این روایت، باید سبک و کیفیت صوت قاری در خدمت و هماهنگ با محتوا باشد و نباید از سبک‌های غیر بومی برای حتی قرائت قرآن استفاده کرد، چرا که سبک و کیفیت آهنگ می‌تواند موجب ضلالت مخاطب حتی از مضامین دینی گردد.
امروزه در فرهنگ اهل کتاب، استفاده از موسیقی به همراه متن جهت تاثیرگذاری بیشتر بر مخاطب امری متعارف است. در حالی که در فرهنگ اسلامی، به کارگیری آلات موسیقی به همراه قرآن(متن مقدس) یک ضد ارزش محسوب شده و با ساحت مقدس این متون، ناسازگار است(خلوصی و دیگران، ۱۳۹۶).
در فرهنگ اسلامی، استفاده از آلات موسیقی برای اجرای آیین‌های دینی نیز امری نامتعارف و مخالف شأن آن در نزد عرف قلمداد می‌شود. در آیین سنتی مداحی، استفاده از موسیقی در مجالس هیئت وجود نداشته(مگر در دسته جات عزاداری آن هم با آلات خاص عزاداری نظیر طبل که خارج از بحث است) و همین مداحی سنتی، مورد تایید ائمه‌اطهار و سیره متشرعه بوده است. ترکیب آلات موسیقی با مداحی، پدیده‌ای جدید، غیر بومی و ناهماهنگ با ساختار سنتی آن است و می‌تواند موجب فراموشی مداحی سنتی گردد.
باید به این نکته توجه داشت که کارکرد هیئات و مجالس اهل بیت، علاوه بر رشد فکری مخاطبین، تربیت عواطف و ذائقه حسی مخاطبین نیز است. تولید قطعات مرکب از آلات موسیقی و مداحی چه در استدیو و چه در محیط هیئات، موجب انحراف در تربیت حسی مخاطبین و عادی سازی استفاده از آلات موسیقی در مجالس اهل بیت می‌گردد.
رهبر معظم انقلاب در مورد مسئولیت خطیر مداحان در تربیت و هدایت عواطف و احساسات جامعه می‌فرمایند:
جامعه‌ی مدّاح یک کار بزرگی بر عهده دارد و آن عبارت است از مدیریّت شادی و عزای جامعه؛ شما در حقیقت شادی‌های معنوی و عزاهای اساسی و قلبی و عمیق را مدیریّت میکنید، جهت میدهید، هدایت میکنید. آن جوامعی که این وضعیّت را ندارند، این مجالس را ندارند، این گریه‌ها را، این شادی‌ها را ندارند، این خلأ را احساس میکنند و بنده اطّلاع دارم یک جوری میخواهند این خلأ را درست کنند، پُر کنند و نمی‌شود؛ این کار شما است. سنّت این کار هم مربوط به امروز و دیروز نیست؛ از زمان ائمّه (علیهم السّلام) است. ۲۶/۱۱/۱۳۹۸
حتی اگر فرض کنیم بذاته این قطعات موجب انحراف تربیت عواطف و احساسات مخاطبین نگردد، از آنجا که اجرای آیین‌های دینی اسلامی(نظیر قرائت قرآن و اذان) همراه با آلات موسیقی نبوده است، تولید و ترویج قطعات مداحی به همراه موسیقی، موجب تضعیف فرهنگ اسلامی و ترویج فرهنگ غیر اسلامی و گرایش به فرهنگ غرب در حوزه‌ی اجرای آیین‌های دینی می‌شود، چرا که در فرهنگ اسلامی برخلاف فرهنگ اهل کتاب، اجرای آیین‌های دینی به همراه آلات موسیقی، امری نامتعارف و قریب به بدعت است؛ بنابراین تولید و پخش این قطعات از این منظر نیز، جایز نیست، چرا که ایجاد گرایش به غرب در مخاطبین، خود یک عامل مستقل برای وضع حکم حرمت در تولید و استفاده از آثار هنری و رسانه‌ای می‌باشد(خامنه‌ای، ۱۳۸۸، ۵۰۶)
رهبر معظم انقلاب نسبت به عدم تقلید از فرهنگ غربی در مداحی خطاب به مادحین می‌فرمایند:
مداحی را به صورت یک کار صرفاً سطحی، شکلی، ظاهری در آوردن، آن را عبارهٌاخرای تقلید از یک کار مبتذل غربی قرار دادن، هیچ جائز نیست. این را توجه بکنند، بخصوص جوانها که توی این صراط وارد میشوند. هیچ اشکالی ندارد که از شعری با زبان مردم استفاده شود، لیکن با مضمون درست، با مضمون صحیح. اگر چنانچه مداح و خواننده ما و ستایش‌گر اهل بیت (علیهم‌السّلام) از کسانی که خودشان غرق در حیرت و بدبختی‌اند – وادی هنری غرب، بخصوص هنر موسیقی شان که به ابتذال کشانده شده – و در وادی حیرت و سردرگمی شیطانی و نه حیرت رحمانی هستند، این کار شریف و پاکیزه و مقدس را الگوگیری کرد، این کار ناسزاوار است؛ کار ناشایستی است(خامنه‌ای، بیانات ۴/۴/۱۳۸۷)
و یا ایشان در مورد پرهیز از عدم تقلید آهنگ مداحی از آهنگهای افراد بی دین یا فاسد، می‌فرمایند:
نباید قالب مداحی با شیوه‌های هنری دیگر مخلوط شود و مثلاً شعری در مصیبت یا مدح اهلبیت در قالب ترانه‌‌ی فردی دور از دین و معنویت و غرق در فساد و مادیات خوانده شود. (۲۹/۱۲/۱۳۹۵)
آهنگ خوب به معنای تقلید از آهنگ موسیقی‌های لهویِ مضلّ عن سبیل اللَّه نیست؛ این را توجه داشته باشید. بعضی از آهنگها، آهنگهای بدی است، آهنگهای غلطی است، آهنگهای لهوی است؛ این را نباید به وادی حرفه‌ی مداحی و خواندن مداحی کشاند (۳/۳/۱۳۹۰)
تضعیف و تغییر جایگاه اجتماعی مداحی
به گفته والتر بنیامین باز تولید و تکثیر اثر هنری به واسطه فناوری‌های رسانه ای، موجب کاهش ارزش آیینی آن به کارکرد نمایشی شده و اصالت آن اثر را نزول می‌دهد(مهدی زاده، ۱۳۸۹).
محیط و بستر مواجهه با آثار هنری یا رسانه ای، عاملی مهم بر ایجاد یا تغییر تاثیر هدایت یا ضلالت آن محتوا بر مخاطب است. به طور مثال خواندن یک بیت عرفانی در مجلس وعظ و یا خواندن همان بیت در مجلس معصیت دو گونه برداشت و اثر متفاوت بر مخاطب ایجاد می‌کند؛ بنابراین مجلس، وضعیت، فضا و بستر عرضه هنر(مداحی) و محتوای رسانه‌ای نیز باید مورد توجه قرار گیرد(خامنه ای، ۱۳۹۸، ۴۵۳ و۲۶۹). چنانچه رهبر انقلاب در درس خارج غنا خود می‌فرمایند:
اگر فضا، فضای دینی است، فضای معنوی است، فضای گناه نیست، این آواز در آنجا لهوی نخواهد بود، فلایکون محرما، اما اگر فضا، فضای غیر دینی است، فضای لاابالیگری است، فضای فسق و فجور است، آنگاه این فضا تاثیر می‌گذارد در اینکه این آواز لهوی باشد(خامنه‌ای، ۱۳۹۸، ۲۶۹)
قطعات مرکب از مداحی در بستر نواختن آلات موسیقی، شاید در ظاهر مرکب از دو جز موسیقی و مداحی باشد، اما مواجهه عرف با آنها، به عنوان “یک” قطعه آواز همراه با موسیقی است که کارکرد آن را متفاوت از قبل می‌کند، چرا که با ترکیب مداحی با موسیقی، مضامین اشعار و کلام مادحین، در فضا، جو و بستر صوت آلات موسیقی در نزد مخاطب تفسیر و معنا می‌گردد که تابع قواعد دنیای موسیقی است و عرف این پدید جدید را به عنوان یک قطعه آواز همراه با موسیقی به حساب می‌آورد و نه مداحی سنتی.
همچنین این قطعات موجب می‌گردد در نزد عرف، جایگاه مقدس و اثرگذار مداح در تربیت اجتماعی در حد یک آواز خوان تنزل یابد. این در حالی است که متون و آیین مقدس باید خود اصل قرار گرفته و به واسطه فضایی خارج اصل خود مورد تفسیر قرار نگیرند و همچنین خوانندگان متون مقدس نظیر قرّا و مادحین، نباید کاری انجام دهند که موجب کاهش شأن مقدس اجتماعی آنان و به تبع کاهش اثرگذاری آنان در تربیت معنوی اجتماعی گردد.
تولید و ترویج این قطعات جدید، موجب می‌گردد شأن مقدس مداحی در حد آواز خوانی و مداح در حد آوازخوان در نزد عرف تنزل و به تبع اثرگذاری آنان نیز در تربیت معنوی جامعه کاهش باید؛ و این کاهش شأن و اثرگذاری اجتماعی شعائر، مخالف با “تعظیم شعائر” است. تقدس زدایی و تضعیف شأن اجتماعی مداحی و جایگاه اثرگذار مداح، موجب تضعیف اثرگذاری رسانه مهم تشیع در تربیت معنوی جامعه و موجب تضعیف عزاداری سنتی مورد تایید ائمه اطهار و متشرعه می‌گردد. از این رو با توجه به روایت “باب یوهن به الحق”(روایت امام صادق(ع) در تحف العقول)، تولید و پخش این قطعات مرکب، از آنجا که موجب تضعیف شأن اجتماعی و کاهش اثرگذاری معنوی شعائر دینی می‌گردد، جایز نمی‌باشد.
رهبر معظم انقلاب در دیدار با مادحین در خصوص حفظ محیط مداحی و جایگاه مقدس مداحی می‌فرمایند:
“در محیط‌های مراسم مذهبی، مراقب باشید هیچ کاری که از حدود ضوابط شرع ممکن است بیرون برود، رخ ندهد؛ این را مراقبت کنید. محیط مدّاحی و خوانندگی دینی، یک محیط پاک و مطهّری است؛ نگذاریم آلودگی‌هایی که متأسّفانه در دنیای هنر در بین مردمان بی قید و بی مبالات رواج پیدا کرده است، به محیط هنر اسلامی و مذهبی در محیط‌های مذهبی رسوخ کند و نفوذ کند؛ این را مراقب باشید. محیط، محیط پاکیزه، طیّب، طاهر، [همراه با] عفّت؛ این‌جور محیطی باید باشد محیطی که ما در آنجا معارف اسلامی را میخواهیم با زبان شعر بیان کنیم.” (۳۱/۱/۱۳۹۳)
ترویج موسیقی
تاثیرات برخاسته از مواجهه مخاطب با پدیده‌‌ی هنری یا محتوای رسانه‌ای، گاهی به صورت مستقیم و فوری ایجاد نمی‌شود، بلکه در طول زمان دارای تاثیرات انباشتی است. از این رو باید به تاثیرگذاری این پدیده‌‌هادر طول زمان توجه کرد.
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای با اینکه اصل تعلیم موسیقی را بلا اشکال می‌دانند، اما ترویج آن را با اهداف عالیه نظام اسلامی در تعارض می‌دانند از این رو ایشان ترویج موسیقی با اقداماتی نظیر برگزاری نمایشگاه و گسترش آموزشگاه‌‌هارا به حکم ثانوی حرام دانسته و جایز نمی‌دانند، چرا که در زمان حاضر بخش لهوی موسیقی حرام بر حلال آن غلبه دارد(خامنه‌ای، ۱۳۸۸، ۴۸۸-۴۸۹). در زمان صادقین (علیهما‌السلام) نیز کثرت روایات منع از غنا و آوازه خوانی به علت آن بوده که در زمان ایشان، جامعه اسلامی به سبب مجاورت با دنیای غرب و ترویج موسیقی حرام از طرف خلفای عباسی، در معرض انحراف اجتماعی بوده و ائمه اطهار تلاش می‌کردند تا از انحراف فرهنگی جامعه در این زمینه جلوگیری کنند.
با توجه به این حکم، هر کاری که موجب ترویج موسیقی در جامعه گردد، نظیر همراه سازی هنر مداحی با آلات موسیقی، جائز نیست، چرا که ترکیب مداحی با آلات موسیقی، خواسته یا ناخواسته موجب شیوع و ترویج موسیقی می‌گردد. این پدیده علاوه بر خروج مداحی از مسیر سنتی آن، می‌تواند موجب ترویج و عادی سازی موسیقی در میان آحاد جامعه خصوصا جوانان مومن گردد.
کلام آخر
باید دانست بسیاری از تغییرات فرهنگی، تغییراتی آهسته و تدریجی هستند. شاید بنانهادن برخی از امور در ابتدا موجب ایجاد انحراف کمی از خطوط شریعت گردد، اما به مرور این زاویه انحراف بیشتر شده و مسیر اصلاح سخت‌تر می‌شود، از این رو، دین اسلام با صراحت در برابر آغاز و شیوع انحرافات می‌ایستد و همگان را از این کار نهی می‌کند. براساس روایت نبوی[۳] اگر فردی، با انجام و ترویج فعل حرامی آن را به سنت اجتماعی تبدیل کند، نه تنها وزر گناه خود بلکه وزر گناه ادامه دهندگان این مسیر نیز تا ابد به حساب بنیان‌گذاران و ترویج دهندگان آن نوشته خواهد شد.
استفاده از آلات موسیقی در محیط هیئات و یا تولید قطعات صوتی تصویری مرکب از مداحی و آلات موسیقی حتی به صورت زمینه کم رنگ، شاید در ابتدا انحراف کمی به نظر آید اما می‌تواند آغازگر انحراف بزرگتر گردد که ترویج دهندگان امروزی آن باید در پیشگاه خداوند حجت موجهی داشته باشند.
در پایان یادآوری این نکته ضروری است که نباید به صرف اینکه تولید آثار مرکب از مداحی و نواختن آلات موسیقی مورد پسند و علاقه مخاطبین است، حکم به ضرورت تولید این قطعات داد. گاهی منشا ضرورت تولید آثار متنوع هنری و رسانه ای، پاسخ‌گویی به نیازهای جدید عرف و اقتضائات جامعه است، اما گاهی منشا این ضرورت سازی، پاسخ گویی به امیال درونی انسان و تغییر عرف امروز جامعه اسلامی است. از این رو باید بین ضرورت برساخته و ضروت خود ساخته تفاوت قائل بود.
تولید آثار هنری از مجالس اهلبیت، تنها اگر در چارچوب وحریم فقه اسلامی باشد، موجب کسب رضایت الهی و حفاظت این میراث گران بها از امیال انسانی و انتقال سالم این امانت به نسل‌های آینده می‌گردد.
————-
[۱]. یا اباهارون من انشد فى الحسین (علیه‌السلام) شعرا فبکى و ابکى عشره کتبت لهم الجنه و من انشدنى فى الحسین (علیه‌السلام) شعرافبکى و ابکى. خمسه کتبت لهم الجنه و من انشد فى الحسین (علیه‌السلام) شعرا فبکى و ابکى واحدا کتبت لهما الجنه و من ذکر الحسین (علیه‌السلام) عنده فخرج من عینیه مقدار جناح ذبابه کان ثوابه على الله عزوجل و لم یرض له بدون الجنه. وسائل الشیعه ج ۱۴ ص ۵۹۵ باب ۱۰۴
[۲]. الکافی : ۲/۶۱۴/۳.
[۳]. من سنّ سنه حسنه فله اجرها و اجر من عمل بها الى یوم القیامه و من سنّ سنه سیئه کان علیه وزرها و وزر من عمل بها.
هر کس سنت نیکی را بنیان نهد برای اوست پاداش آن و پاداش هر کس به آن سنّت تا روز قیامت عمل کند و هر کس سنت بدی را بنیان گذارد گناه آن و هرکس که به آن عمل کند بر دوش او خواهد بود.
منابع
خامنه ای، سید علی، ۱۳۹۸، غنا (متن درس خارج فقه رهبر معظم انقلاب اسلامی)، انتشارات انقلاب اسلامی، تهران
مهدی‌زاده، سیدمحمد. (۱۳۸۹). نظریه‌های رسانه، اندیشه‌های رایج و دیدگاه‌های انتقادی. چاپ اول. تهران: همشهری.
خلوصی، داوود؛ ایروانی نجفی، مرتضی؛ پیروزفر، سهیلا، (۱۳۹۶)، واکاوی الحان ممدوح در کلام نبوی، پژوهشی در باره حدیث اقروا القرآن بالحان العرب، فصلنامه پژوهش‌های قرآنی، شماره ۱، صص ۱۴۹-۱۲۰
علیدوست، ابوالقاسم، ۱۳۹۴، فقه هنر در دو نگاه جامعه و تعینات موردی، قبسات، سال بیستم
