آیتالله علمالهدی با تأکید بر ضرورت تشکیل کمیسیون مستقل و رسمی برای خواهران طلبه، خواستار بازتعریف جدی نقش بانوان طلبه در ساختار حوزههای علمیه شد و گفت: باید نقش خواهران طلبه تقویت شود و حضور مؤثر آنان در سطوح عالی تصمیمسازی حوزه مورد تأیید و حمایت قرار گیرد.
به گزارش شبکه اجتهاد، آیتالله سید احمد علمالهدی در دیدار با اعضاء کمیسیون خواهران شورایعالی حوزه علمیه خراسان که در دفتر نماینده ولی فقیه در خراسان رضوی برگزار شد، اظهار کرد: در چارچوب تصمیمات و ابلاغات شورای عالی که بهصورت سلسلهوار به کمیسیونهای مختلف ارجاع میشود، یکی از مسائلی که همواره مورد بحث و بررسی قرار گرفته، وضعیت و نقش بخش «خواهران» در حوزه علمیه است. این موضوع از زمانهای قدیم تا به امروز به شکلهای مختلفی مطرح شده؛ اما با وجود تأکیدات متعدد شورای عالی بر ضرورت ایجاد ساختارهای مدیریتی مؤثر، هنوز هم مشکلات بنیادی در این حوزه باقی مانده است و برای رفع این خلأها نیاز به تدوین و اجرای یک چارچوب جامع و هماهنگ وجود دارد.
عضو شورای عالی حوزه علمیه خراسان افزود: همانگونه که در مصوبات شورای عالی تأکید شده است، مواردی را بهصورت سلسلهوار به کمیسیونهای مختلف واگذار میکند؛ این کمیسیونها پس از بررسی، نظرات و پیشنهادهای خود را برای تصویب نهایی به شورای عالی ارسال مینمایند. در این ساختار، برای بخش «خواهران» هنوز کمیسیونی رسمی و مستقل وجود ندارد و تمامی اقدامات مرتبط با این بخش بهطور جزئی و پراکنده توسط دفاتر مختلف انجام میشود. این امر باعث میشود که تصمیمگیریها تحت تأثیر ادارات دیگر قرار گیرد و توانایی اجرای برنامههای جامع و هماهنگ بهطور کامل بهدست نیاید.
امام جمعه مشهد، گفت: مشکلات اصلی که در این حوزه شناسایی شدهاند، میتوانند به سه دسته اصلی تقسیم شوند: ساختار مدیریتی، نقصهای آموزشی و عدم حضور مؤثر خواهران حوزه علمیه؛ در زمینه ساختار مدیریتی، نبود یک نهاد مستقل باعث میشود که بخش «خواهران» در حاشیه تصمیمگیریها قرار گیرد؛ دفترهای دیگر بهعنوان مرجع اصلی شناخته میشوند و بهخاطر عدم وجود یک ساختار واضح، ممکن است هر تصمیمی بهصورت چندسطحی و پراکنده اتخاذ شود. این موضوع نهتنها زمان انجام کارها را طولانی میکند، بلکه فرصتهای بهبود را نیز از بین میبرد.
عضو مجلس خبرگان رهبری خاطرنشان کرد: از سوی دیگر، مدارس «خواهران» در شهرستانهای مختلف، بهویژه نیشابور، سبزوار، تربتحیدریه و سایر مناطق، با مشکلات جدی روبهرو هستند. گزارشهای متعدد نشان میدهد که در این مدارس نقصهای زیرساختی گوناگون، از جمله عدم تناسب فضای فیزیکی با نیازهای آموزشی، کمبود منابع کتابی، عدم اجرای دقیق برنامههای درسی و ضعف در نظارت بر روند تدریس وجود دارد. افزون بر این، عدم پیگیری دقیق مشکلات برای دانشآموزان در این مراکز بهوضوح دیده میشود.