خاطره منتشر نشده و عجیب از امام موسی صدر

وقتی به حوالی مسجد آقای سید محمد حسین فضل الله -که با امام صدر اختلاف و مشکل زیادی داشت- رسیدیم، جوانان طرفدار امام صدر که به طور اتفاقی از حضور ایشان باخبر شده بودند، به دلیل خوشحالی فراوان از حضور امام صدر در محله شان، به عادت کشورهای عربی شروع به سروصدا و تیراندازی هوایی کردند که نشانه طرفداری از ایشان و خوشحالی از حضور ایشان در آن منطقه بود.

ایشان سر چهارراه نزدیک مسجد از ماشین پیاده شد و به آنها اشاره نمود و خواهش کرد که تیراندازی را متوقف کنند، اما حجم شعار و هیاهو و سروصدای طرفداران ایشان آن قدر زیاد بود که این توصیه و خواهش ایشان فایده‌ای نداشت.

ایشان خیلی ناراحت شده بود و مجددا با قاطعیت خواست که سر و صدا و تیراندازی متوقف شود و ما ایشان را سوار ماشین کردیم و مجددا به راه افتادیم اما بعد از این که حدود چهل، پنجاه متر جلو رفتیم، ایشان از راننده خواست که ماشین را نگه دارد و دور بزند و برگردد!

در این حالت امام موسی صدر به شدت عصبانی بود، طوری که ما اصلا جرأت نکردیم حرفی بزنیم و چیزی بپرسیم. مسیر برگشت به سکوت گذشت و هنگامی که به مجلس شیعیان رسیدیم و به دفتر ایشان وارد شدیم همچنان از شدت ناراحتی نمی‌‌نشست و قدم می‌‌زد!

وقتی مدتی گذشت و موقعیت صحبت پیش آمد، موضوع را از ایشان پرسیدیم؛ امام صدر فرمود:

“من به خاطر خدا می‌‌خواستم به سوی این مرد بروم، من نمی‌‌خواستم که از موضع قدرت با او ملاقات کنم و دست بالاتر داشته باشم که مثلا ببین من دار و دسته‌ای دارم و تو کسی دور و برت نیست! یا مثلا بگویم که من از تو قوی تر و بالاتر هستم. من می‌‌خواستم قربهً إلی الله به سوی او بروم، نه قربهً إلی الشیطان”

بعد آهی کشید و ادامه داد: ” من می‌‌دانم که او من را دوست ندارد و از من خوشش نمی‌‌آید، من فقط می‌‌خواستم [از سر فروتنی]خودم پیش او بروم و به او بگویم که [با این که تو دوستم نداری]ولی من تو را دوست دارم!

این کار را برای خدا می‌‌خواستم بکنم، ولی دیدم دیگر این کار با سروصدای تیراندازی و جمع شدن آدم‌ها جور در نمی‌‌آید و موقعی که این جریان پیش آمد با خودم فکر کردم چنین موقعیتی که بر حسب ظاهر من از او قوی تر به نظر می‌‌رسم، بیشتر شیطان را خوشحال می‌‌کند و من این را نمی‌‌خواستم. برای همین گفتم که برگردیم”