شبکه اجتهاد اجتهاد و اصول فقه, حکومت و قانون, اقتصاد و بازار, عبادات و مناسک, فرهنگ و ارتباطات, خانواده و سلامت
عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم گفت: در خانه ماندن، اگر به تشخیص متخصصان و کسانی که در این‌گونه مسائل تخصص دارند، باشد، تکلیف شرعی و هم تکلیف ملی است.
به گزارش شبکه اجتهاد، حجت‌الاسلام والمسلمین ابوالقاسم علیدوست عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم با اشاره به شیوع ویروس کرونا بر اهمیت ماندن مردم در خانه تأکید کرد و گفت: در خانه ماندن، اگر به تشخیص متخصصان و کسانی که در این‌گونه مسائل تخصص دارند، باشد، تکلیف شرعی و تکلیف ملی است.
وی با بیان اینکه موضوع در خانه ماندن برای جلوگیری از شیوع ویروس کرونا، تنها جنبه نظری و ملی ندارد و برای یک‌زمان محدود نیست، افزود: هرزمانی که انسان احساس کند، بیرون آمدن، ضربه معتنابه می‌خورد و یا این بیرون آمدنش به دیگران ضرر می‌زند، بنابراین فرد نباید بیرون بیایید، مگر برای ضرورت باشد.
عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در تعریف و تبیین موضوع ضرورت گفت: اگر کسی برای خرید مایحتاج خود به بیرون برود یا بخواهد فردی برای مداوای بیماری به بیمارستان برود، این‌ها در حد ضرورت ایرادی ندارد. البته این مطلب بسیار روشن است، نیاز به استدلال قرآنی و روایی ندارد، بنابراین وظیفه ملی و مذهبی این است که برای غیر از حاجت و ضرورت از منزل خارج نشویم و این کار در حقیقت نشانه فرهنگ یک ملت است.
وی ادامه داد: پس از هشدارها و دستوراتی که از سوی دولت و وزارت بهداشت برای رعایت نکات بهداشتی ارائه شد، خوشبختانه بسیاری از مردم این مسائل را رعایت کردند و خوب امتحان دادند، شاید انتظار نمی‌رفت، چنین امتحان خوبی را بدهند؛ اما امتحان خوبی دادند، انتظار همه باید همین باشد؛ ولی استمرار آن مهم‌تر است.
استاد درس خارج حوزه علمیه قم تصریح کرد: شاید برخی چنین تصور داشته باشند که حالا مدتی صبوری کردیم و کفایت می‌کند، این افراد چنین تصور دارند که زمان در حل مسئله تأثیرگذار است، درحالی‌که یک ماه، چهل روز و دو ماه معیار نیست، معیار وجود و خوف ضرر است، ممکنه این خوف و ضرر تا شش ماه هم به طول بیانجامد و ممکنه در مدت اندکی پایان بیابد، اما متخصصان معتقدند مردم هرچقدر بیشتر تحمل کنند، زودتر این زنجیر انتقال تأثیر و تأثر تمام می‌شود، از این جهت باید صبر کرد.
رئیس انجمن فقه و حقوق اسلامی حوزه علمیه قم خاطرنشان کرد: اینکه بگوییم، حالا صبر کردیم و کافی است، این‌چنین نیست و این موضوع کفایت نمی‌کند، مثل اینکه کسی کاری را با کوشش و تلاش فراوان انجام بدهد و به مرز نتیجه‌گیری برسد و آن را رها کند، این تکلیف به تعبیر علمی، تکلیف مجموعه‌ای است نه عام استغراقی. یعنی اگر کامل انجام بشود، انسان به وظیفه خودش عمل کرده است.
وی افزود: مثل کسی که نماز چهار رکعتی را در رکعت سوم رها کند و به صورت کامل آنرا قرائت نکند و بگویید من سه رکعت نماز خواندم و همین کفایت می‌کند، درحالی‌که چنین نیست، انسان باید نماز را به‌صورت کامل بخواند و به پایان برسد تا نتیجه بگیرد، پس اگر بخواهیم به این وظیفه عمل کنیم، باید حتی‌الامکان در منزل بمانیم.
عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم گفت: چه خوب است، بزرگوارانی که در منزل مانده‌اند، کارهای خوبی را برای خودشان تدارک ببینند. البته کسانی که در خانه می‌مانند، برای خود برنامه‌ای تدارک دیده‌اند، ولی از باب آنچه خودم فکر می‌کنم، بسیار ثواب دارد و موجب تکامل انسان می‌شود، توصیه می‌کنم، افزون بر کارهای روزمره خود برای خواندن دعا و قرآن هم زمانی را اختصاص بدهند.
وی توصیه کرد: برخی ذکرهای وجود دارند که همه می‌دانند ممکن است کسی بگویید من خواندن قرآن را بلد نیستم، دعا بلد نیستم «قل هو الله احد» را که بلد است، روزی ۱۰۰ یا ۲۰۰ مرتبه، سوره توحید را قرائت و به چهارده معصوم هدیه کند. چون این بزرگواران را قبول داریم، آن‌ها را شاهد و ناظر می‌دانیم. انجام این اذکار برای زندگی انسان خوب است و پیشنهاد می‌کنم، همه مردم این کار را انجام دهند. هرکسی این مطلب را می‌شنود و یا می‌خواند، تصمیم بگیرد، از همین امروز روزی ۱۰۰ مرتبه سوره توحید را بخواند و بداند این کار موجب برکت زندگی و آرامش انسان می‌شود.
رئیس انجمن فقه و حقوق اسلامی حوزه علمیه قم یادآور شد: اگر قبل از شیوع ویروس کرونا از دعا و نیایش سخن می‌گفتیم و اعلام می‌کردیم که این مسائل، موجب آرامش می‌شود، برای برخی قابل‌قبول نبود و آن را جدی نمی‌گرفتند، اما در این روزها انجام دعا و نیایش بر همگان ثابت‌شده و بزرگ‌ترین قدرت‌های جهان چنین احساسی را در خود حس کردند که نیاز به دعا و نیایش باخدا دارند.
وی تأکید کرد: همچنین افرادی که این روزها در خانه مانده‌اند و در قرنطینه به سر می‌برند، در این ایام صلوات زیاد بفرستند و آن را به چهارده معصوم هدیه کنند، البته پیشنهاد من این است که تا آخر عمر انسان زبانش را با این اذکار خوشبو کند و تنها منحصر به زمان خاصی نباشد.
